Siyah Kuğu'yu beğeneceğimden çok emindim. O kadar emindim ki, film vizyona girdiği günden itibaren sinemaya gitmek için zaman kolluyordum. Ama hastalık, işler derken gecikti. Geciktikçe heyecanım arttı; beklentim tavan yaptı.
Sonunda Çarşamba akşamı gidebildim sinemaya. Beğenmeye, etkilenmeye peşinen hazır ve nazır halde. Öyle ki, filmden önce yarım saat reklam verilmesi bile canımı sıkmaya yetmedi*. Film başladığı anda "büyü başlıyor" diye düşündüm. Koltuğuma iyice yerleştim. Kendimi bıraktım...
Sonra... Sonra ne olduğunu bilmiyorum. Bir anda büyü bozuldu. Ne olduğunu bile anlayamadan. Bir türlü filmin içine giremedim. Nina'nın (Natalie Portman) geçmişini anlayamadım; karakterini tam olarak çözemedim. Yaşananlar gerçek mi, hayal mi bir türlü kavrayamadım.
Tek yaptığım 108 dakika boyunca, kimi zaman gözlerimi kapatma ihtiyacı hissederek diken üstünde oturmak oldu. Psikolojik bir çözülmeden ziyade, bir Uzakdoğu gerilim filmi izliyor gibi hissettim kendimi -ki maalesef hiç aram olmayan bir türdür.
İtiraz edemeyeceğim bir nokta, Natalie Portman'ın oyunculuğunun düzeyiyle ilgili. Kendisi de balerin olan annesinin, neredeyse oyuncak bebek gibi yetiştirdiği ve mükemmel olma uğruna zihninin oyunlarına yenik düşen Nina'yı müthiş bir şekilde canlandırıyor.
Film iyidir ya da kötüdür demeyeceğim. Darren Aronofsky'nin üslubunu sevenler için (ben oldukça önce Pi'yi seyretmiş ve onu da pek kendime yakın bulmamıştım) bir şölen olduğuna eminim. Aldığı onlarca ödül ve IMDB'deki yorumlar da bunun kanıtı. Ama dediğim gibi, benim izlemekten keyif aldığım bir tarz değil.
Yine de, 2010'un en çok ses getiren filmlerinden biri olması nedeniyle ve Natalie Portman'ın oyunculuğunu izlemek için seyredilebilir. Tabii ki etkisi uzun süre geçmeyecek bir iç sıkıntısına hazırlıklı olmak kaydıyla!
* Mecidiyeköy Cevahir'in içindeki Cinebonus, gerçekten insanın sabrını zorluyor. Bir filmi sinemada izlemek istemenin nedenlerinden biri büyük ekran olmasıysa, bir diğeri de reklamlarla bölünmeyen bir seyir zevki değil midir? Madem masrafları reklamlardan çıkarıyorlar, o halde bilet ücretlerinin çok daha düşük olması gerekmez mi?
Sonra... Sonra ne olduğunu bilmiyorum. Bir anda büyü bozuldu. Ne olduğunu bile anlayamadan. Bir türlü filmin içine giremedim. Nina'nın (Natalie Portman) geçmişini anlayamadım; karakterini tam olarak çözemedim. Yaşananlar gerçek mi, hayal mi bir türlü kavrayamadım.
Tek yaptığım 108 dakika boyunca, kimi zaman gözlerimi kapatma ihtiyacı hissederek diken üstünde oturmak oldu. Psikolojik bir çözülmeden ziyade, bir Uzakdoğu gerilim filmi izliyor gibi hissettim kendimi -ki maalesef hiç aram olmayan bir türdür.
İtiraz edemeyeceğim bir nokta, Natalie Portman'ın oyunculuğunun düzeyiyle ilgili. Kendisi de balerin olan annesinin, neredeyse oyuncak bebek gibi yetiştirdiği ve mükemmel olma uğruna zihninin oyunlarına yenik düşen Nina'yı müthiş bir şekilde canlandırıyor.
Film iyidir ya da kötüdür demeyeceğim. Darren Aronofsky'nin üslubunu sevenler için (ben oldukça önce Pi'yi seyretmiş ve onu da pek kendime yakın bulmamıştım) bir şölen olduğuna eminim. Aldığı onlarca ödül ve IMDB'deki yorumlar da bunun kanıtı. Ama dediğim gibi, benim izlemekten keyif aldığım bir tarz değil.
Yine de, 2010'un en çok ses getiren filmlerinden biri olması nedeniyle ve Natalie Portman'ın oyunculuğunu izlemek için seyredilebilir. Tabii ki etkisi uzun süre geçmeyecek bir iç sıkıntısına hazırlıklı olmak kaydıyla!
* Mecidiyeköy Cevahir'in içindeki Cinebonus, gerçekten insanın sabrını zorluyor. Bir filmi sinemada izlemek istemenin nedenlerinden biri büyük ekran olmasıysa, bir diğeri de reklamlarla bölünmeyen bir seyir zevki değil midir? Madem masrafları reklamlardan çıkarıyorlar, o halde bilet ücretlerinin çok daha düşük olması gerekmez mi?
bu flmi izlemedim açıkcası izlermiyim zannetmiyorum..pi flmini izledim çok eski bir flm şimdi hatırlıyorumda..cnbc-e de izlemiştim sanırım pekte hatırlamıyorum nerede izlediğimi :))
YanıtlaSil